ΓΡΑΜΜΑ ΣΤΗΝ ΑΥΤΟΚΡΑΤΕΙΡΑ

Αγαπημένη μου Αυτοκράτειρα,

Τιμή μου, χαρά μου και ύψιστη ευλογία που επιτέλους σε συνάντησα. Επέτρεψε μου να μιλήσω και να περιγράψω πως νιώθω για αυτό το υπέροχο και θεϊκό γεγονός.

Ήξερα πως υπήρχες, το γνώριζα βαθιά μέσα μου, γνώριζα για την θεϊκή σου ύπαρξη, την μοναδικότητά σου, την φωτεινότητά σου.

Πολλές φορές αιφνίδια άγγιζα την ενέργειά σου και συντονιζόμουν με τη ροή σου νιώθοντας στιγμιαία χαρά και ευτυχία. Αλλά αγαπημένη μου, ο νους μου με γείωνε στα απραγματοποίητα, στα πρέποντα, στα αδύνατα.

Τέτοιες στιγμές σε έχανα και η φωτεινή σου λάμψη απομακρυνόταν σαν οπτασία που δεν μπορούσα να την αγγίξω, παρόλη  την δίψα της επιθυμίας μου για ένωση μαζί σου.

Ήταν οι σκιές του φόβου, που σαν υπερήφανος κατακτητής άπλωνε τα δίχτυα του και με αιχμαλώτιζε με την δύναμη και την υπεροχή του κατακτητή που  έπειθε πως τίποτε από όσα η καρδιά ονειρεύεται και επιθυμεί να βιώσει δεν είναι εφικτά.

Και με την συμμαχία του ανελέητου ψεύτικου χρόνου, αποτέλειωνε σιγά-σιγά τις μνήμες μου για σένα φωτεινή μου ιέρεια, φωτεινή μου ύπαρξη, φωτεινέ μου εαυτέ.

Και μέσα στις ενέργειες του αδυσώπητου κατακτητή αποκοιμήθηκα αποσταμένη, αποκαμωμένη ψυχή, χωρίς κουράγιο να παλέψει  για την ελευθερία της. Έτσι απλά, κοιμήθηκα, κουρνιασμένη στην ψευδαίσθηση της ασφάλειας της περιοριστικής μου ζωής.

Μα ο ύπνος αγαπημένη μου Αυτοκράτειρα μας επιτρέπει το ΑΔΥΝΑΤΟ. Μας επιτρέπει να ταξιδεύουμε πάνω σε υπέροχα ουράνια τόξα, παίζοντας χαρούμενα, ανέμελα παιχνίδια, πηδώντας από το ένα χρώμα στο άλλο, δοκιμάζοντας τις ικανότητές μας μέσα από το παιχνίδι της χαρά, μέσα από  τα τραγούδια, την μουσική της δημιουργίας.

Σε αυτά τα ταξίδια πάνω στα χρώματα του ουράνιου τόξου, συντονιζόμουν κάθε φορά με την  βαθύτερη ύπαρξή μου. Και η αίσθηση αυτή του συντονισμού ήταν  τόσο ισχυρή, τόσο εθιστική, που όταν ξυπνάς θέλεις να την ξαναγευτείς, θέλεις να την ζήσεις επαναληπτικά, θέλεις να γίνει για πάντα δική σου. Γιατί αυτό που νιώθεις όταν ξυπνάς δεν μοιάζει να είναι η αλήθεια σου αλλά η ψευδαίσθησή σου.

Έτσι αγαπημένη μου, σοφή μου Αυτοκράτειρα, ξύπνησα ένα πρωί, αρματώθηκα με την Ύψιστη Αλήθεια μου και είδα τον κατακτητή Φόβο κατάματα.

Και άκου το θαύμα λατρεμένη μου.

Άρχισε ο κατακτητής Φόβος να μικραίνει, να λιώνει, να εξαφανίζεται, να εξαϋλώνεται. Και τότε Αυτοκράτειρά μου, η οπτασία σου έπαιρνε μορφή, άρχισε να φωτίζεται. Έγινες ορατή, σε αισθανόμουν, σε άγγιζα, σε άκουγα, σε μύριζα, σε αγάπησα, σε ερωτεύτηκα.

Ήμουν Εγώ.